stanu równowagi
Encyklopedia PWN
właściwość części układów konstrukcyjnych, pozwalająca obliczyć występujące w nich reakcje i siły wewn. wyłącznie za pomocą równań równowagi (statyki), bez uwzględnienia odkształceń.
woj. (od 1999) w północno-zachodniej Polsce, nad Morzem Bałtyckim (dł. granicy mor. 184,9 km), na zachodzie graniczy z Niemcami (186,6 km), na wschodzie z woj. pomor., na południowym wschodzie z wielkopol., na południu z lubuskim; utworzone z woj. szczecińskiego, koszalińskiego oraz części słupskiego, pilskiego i gorzowskiego;
substancje chemiczne i radioaktywne oraz bakterie chorobotwórcze i in. mikroorganizmy, występujące w glebach w ilościach przekraczających ich naturalną zawartość, niezbędną do zapewnienia obiegu materii i energii w ekosystemach, a także zanieczyszczenia mechaniczne, czyli substancje stałe inne niż tworzywo glebowe (części szkieletowe), o wymiarach ponad 1 mm, którymi mogą być m.in. odpady budowlane, nieorganiczne odpady komunalne, tj. tworzywa sztuczne, szkło, opakowania itp.
wg konstytucji Świat. Organizacji Zdrowia (1948) stan dobrego pełnego samopoczucia (dobrostanu) fiz., psychicznego i społ., a nie wyłącznie brak choroby lub niedomagania;
związki koordynacyjne, związki kompleksowe, kompleksy,
złożone cząsteczki lub jony (kationy, aniony), w których atom (lub jon) zw. atomem (jonem) centralnym jest połączony za pomocą wiązania koordynacyjnego z ligandami — jonami lub cząsteczkami obojętnymi.
dostarczanie organizmowi ludzkiemu pokarmów pobieranych w stanie naturalnym lub przetworzonym — jako różnorodne potrawy i napoje (żywność), zapewniających utrzymanie jego podstawowych funkcji życiowych.
